Grænt Kort, en ekki í strætó

Fékk skemmtilegat bréf í póstinum í dag sem innihélt nýja græna kortið mitt (búsetu og atvinnuleyfi hér í USA).  Ég endurnýjaði um daginn og var búin að kvíða mikið fyrir enda Orlando skrifstofa innflytjendaeftirlitsins ekki þekkt fyrir lipurð og liðlegheit.   Mér til mikillar gleði var mér vísað til Jacksonville skrifstofunnar í staðinn og þar náði ég að sækja um endurnýjun, taka myndir og fingraför á 20 mínútum eða svo - og allt ferlið var bara ótrúlega auðvelt. 

Þetta þýðir að ég er búin að vera hér meira og minna í heil tíu ár og bara trúi því varla sjálf.  Tíminn líður hratt þegar það er stuð á manni og ég er búin að hafa nóg fyrir stafni.   Eina sem vantar eru fleiri Íslendingar í heimsókn svo að ég skora hér með á vini og vandamenn að mæta á svæðið!  Nafna mín og vinkona Kolla H er að koma eftir tvær vikur og ég hlakka alveg ótrúlega til, við höfum ekki sést árum saman og eigum eftir að skemmta okkur vel við að rifja up góðar stundir frá því hérna í den enda höfum við þekkst síðan við vorum fimm ára eða svo.

Kolla man helst eftir okkur nagandi ullarvettlinga og að leik í "skítalæknum" en ég man eftir okkur á Amtsbókasafninu eða þá að reyna að kveikja í hinu og þessu eftir að hafa komist í feitt eitt gamlárskvöld og fundið heilt karton af Bengal storm eldspýtum.  Til mikillar lukku fyrir Akureyrarkaupstað (og okkur til sárra vonbrigða) vildi ekkert brenna.  Og svo man ég náttúrulega eftir mörgum góðum stundum við skítalækinn líka....  til dæmis þegar við skiptumst á að hlaupa heim og hala niður bleikum klósettpappír á meðan hinir krakkarnir sátu ofan á rörinu og biðu eftir að sjá dýrðina koma svamlandi.   Ahh... those were the days....   en nú er búið að leggja veg ofaná herlegheitin og þar með lifir skítalækurinn einungis í minningum okkar.